Innocent 'til proven otherwise

2 plaatsers

Ga naar beneden

Innocent 'til proven otherwise Empty Innocent 'til proven otherwise

Bericht van Connor ma 14 jul 2014 - 12:06

In één oogopslag had hij het gezien. Deze man was schuldig. Zoals hij daar zat, trillend, met gebogen hoofd in het beklaagdenbankje, zou je hem misschien als een slachtoffer zien, maar Connor wist wel beter. Dit was een toneelstukje en een redelijk slechte ook nog. Ach, alsof een zielige puppy blik zou helpen in de rechtbank, waar je de waarheid spreken moest. Het maakte Connor enkel harder en gemotiveerder om de rechtvaardige straf tot vonnis te maken. Als je een misdaad had begaan moest je de gevolgen daarvan ondergaan zonder gedoe. Je had er zelf voor gekozen en wie zijn billen brandt moet nou eenmaal op de blaren zitten.

Connor wierp nog een laatste blik op de man en streek dan doodkalm zijn papieren glad. De rechter kwam binnen en gelijk zeeg de man op uit zijn stoel om respectvol te wachten tot de rechter plaats had genomen. Zo hoorde het. Alle aanwezigen gingen weer zitten en de rechtszaak begon officieel. Het ging allemaal z’n gangetje, de aanklacht werd voorgelezen en het eerste woord was aan hem. Connor hield zijn praatje, professioneel als altijd, en liep dan richting de aangeklaagde. ‘Ik roep Arthur Sullivan op als getuige,’ begon hij met een minzame lach. ‘Stemt U in met het gebruik van het waarheidsserum onder uw ondervraging?’ Natuurlijk kon de man weigeren. Maar dat was gelijk aan schuld bekennen. Toch was het leuk om dat ene moment van twijfel te registreren, waarin de schuldige zocht naar een uitweg, waarin hij geen vragen naar waarheid hoefde te beantwoorden. Meneer Sullivan was geen Candor, was dus nog nooit in aanraking gekomen met het goedje dat de fundering van de waarheidsfactie vormde. Maar daar kwam vandaag verandering in.

De ondervraging duurde zo’n uur, waarna nog enkele getuigen volgden. Al snel was duidelijk dat de man niet alleen gesmokkeld had met belastingen, stiekem waren van de Amity doorgesluisd had en een onwijs groot winstpercentage gerekend had.. Nee, het ergste was wel dat hij de factielozen uitgebuit had en hen voor een habbekrats zwaar werk had laten doen. Ongehoord. Omdat dit pas in de rechtszaal naar voren was gekomen na Connor’s ondervraging vroeg de advocaat een pauze aan. Dat verzoek werd ingewilligd en algauw stroomde de zaal leeg. Ook Connor stond op en zocht zijn spullen bijeen. Hij stopte zijn papieren in zijn aktetas en verliet de ruimte. Buiten stonden een aantal factieleden opgewonden te praten, maar hij baande zich een weg door de mensenmenigte en zocht een stillere plek op. Hij trok zijn jasje uit en leunde vermoeid naar voren, met zijn armen op zijn knieën steunend. Deze zaak was gecompliceerder dan hij van tevoren gedacht had. En hoewel hij de uitdaging graag aanging was het toch wel duizelingwekkend dat er zomaar een nieuw strafbaar feit aan het licht gekomen was. Connors gedachten maalden rondjes, welke strafeis was nu passend, wat moest hij nog verder procederen.. Daardoor had hij niet door dat er iemand anders richting zijn bankje gelopen was.

[Open]
Connor
Connor

Aantal berichten : 6

Paspoort
Oorspronkelijke factie: Abnegation
Gekozen factie: Candor
Partner: It's better to know love and lose it, then to never have had such a beautiful thing

Terug naar boven Ga naar beneden

Innocent 'til proven otherwise Empty Re: Innocent 'til proven otherwise

Bericht van Valerie di 12 aug 2014 - 10:54

Valerie kon het niet helpen, en tikte nerveus met haar pen. -Open, dicht, open dicht. Er waren niet eens zenuwen die haar bekropen, het was meer een automatisme. Bij rechtszaken als deze, waarbij de beschuldigingen ernstig waren. Connor leidde de zaak, wat betekende dat ze er het volste vertrouwen in kon hebben dat, als deze man schuldig was, dat boven water zou komen. De rechtszaak was te meeslepend om het notebook dat voor haar op de bank lag ook nog maar aangeraakt te hebben. Connor liep met kalme, rechtvaardige passen richting de aangeklaagde om een getuige op te roepen en hem te ondervragen. Natuurlijk begrepen alle aanwezigen dat dit soort beschuldigingen te licht waren voor een simpele, serumloze ondervraging. Nog altijd vond Valerie het fascinerend om te zien hoe de getuige bezweek onder het waarheidsserum als een klein, onschuldig kind onder de boze blik van zijn moeder. Ze kon het niet helpen dat een klein glimlachje haar gezicht sierde. De ondervraging duurde lang, en werd vanuit verschillende oogpunten bekeken, maar toch genoot Valerie van iedere seconde ervan en kon ze een lichte teleurstelling niet verbergen toen justitie toch echt een eindoordeel aan de ondervraging moest plakken. Hij was een oplichter, iets waarvoor hij was aangeklaagd, maar ook nog eens een uitbuiter, iets dat pas naar voren was gekomen in de ondervraging. Terwijl de zaal onrustig begon te worden bij deze openbaring, leunde Valerie met haar wijs- en middelvinger tegen haar kin gedrukt naar achter in haar bank en vouwde haar linkerbeen over haar rechter. Natuurlijk was haar huidige functie alles waarover ze maar kon dromen, maar toch voelde ze een lichte hunkering terug naar haar tijd als hoofd Juridische Ondernemingen. Niet lang nadat het geroezemoes in de zaal was losgebarsten, vroeg Connor een pauze aan. Valerie wist niet of het iets was dat zij gedaan zou hebben, want het was nogal een verstandige, enigszins voorspelbare keuze. Zijzelf was het tegengestelde. De eerste factieleden begonnen hun boeltje bij elkaar te pakken of met opgewonden woordwisselingen op te staan voor het verlaten van de zaal. Met een lichte zucht besloot Valerie hun voorbeeld te volgen. Ze schoof de pen over een aantal bladzijde van haar nog onbeschreven kladblok en streek haar strakke, zwarte rok eens glad bij het opstaan. Met tikkende, zwart gelakte hakken begaf ze zich naar de Hal. Het enthousiaste redeneren over de zaak was ook buiten de zaal nog steeds niet opgehouden, waar ze zich behoorlijk aan ergerde. Ze waren er allemaal bij. Ze hadden het allemaal gezien. Waar was al dat ventileren in hemelsnaam voor nodig? Pure tijdverspilling. Ze besloot haar adviseur op te wachten op een wat rustiger plekje, want ook hij zou nu geen zin hebben zich in de drukte te begeven, wist ze. De eerste de beste wand die ze tegenkwam leek prima geschikt als rugleuning. Lang wachten hoefde ze niet, want Connor kwam al snel de rechtszaal uitgelopen, de massief houten deuren achter zich latend. Ze volgde zijn bewegingen nauwkeurig, en zag aan alles dat het hem vermoeid had. Hij leek in een rechte lijn naar een van de zwarte banken te lopen, wat verder bij de mensenmassa vandaan. Valerie duwde zichzelf met haar rug weer omhoog en liep met snelle passen ook op het bankje af. Doordat hij ofwel even een pauze had genomen in zijn lopen ofwel diep in gedachten verzonken leek te zijn, had Valerie het bankje als eerste bereikt. Ze onderdrukte haar Dauntlessreflex zich daar triomfantelijk over te voelen, en leunde naar achter op de bank, hem glimlachend verwelkomend. "Gefeliciteerd, O'doyle," sprak ze, haar worden klinkend zoals wanneer ze onder de indruk was. "Dat was me nog eens een slopende rechtszaak." Haar woorden waren oprecht, maar klonken zeker niet alsof ze hem een compliment maakte. Dat zou wat zijn. Ze schoof wat verder naar de leuning en klopte met haar linkerhand op de plek naast haar, om aan te geven dat hij best plaats mocht nemen.

OOC:
Sorrysorry, echt veel en veel te laat :c
Valerie
Valerie
Leider Candor

Aantal berichten : 258

Paspoort
Oorspronkelijke factie: [D]auntless
Gekozen factie: [C]andor
Partner: [T]here is no remedy for memory and your face is like a melody; it won't leave my head.

Terug naar boven Ga naar beneden

Terug naar boven


 
Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum