Sweet love

Ik kon het niet helpen; een glimlach had zich op mijn gezicht genesteld en wilde die niet meer verlaten sinds het afnemen van de persoonlijkheidstesten. Het was de wetenschap dat ik eindelijk weer fysiek werk mocht gaan doen, eindelijk mocht naleven waarvoor ik -deels- mijn inwijding door had geknokt in een poging een zo hoog mogelijke score te behalen. Nu kon ik eindelijk iets anders doen dan dagen achter elkaar doorbrengen in de controlekamer, mijn spieren en conditie weer op pijl brengen. Met snelle en enigszins vrolijkere passen dan dat anderen van me gewend moesten zijn, maakte ik mijn weg naar de kantine, waar de Apsiranten, na hun sprong opgewacht zouden worden voor hun toespraak. Nu ze nog een perfect beeldje hadden van wat cake eten en vervolgens een koprol maken om daarna toegelaten te zijn. Ik grijnsde. De inwijding was heel wat gecompliceerder dan dat en dat was waarvan deze Apsiranten binnen enkele uren van op de hoogte gebracht zouden worden. Daar wilde ik natuurlijk geen moment van missen.
Toen ik in de Kantine aankwam, stonden alle Apsiranten al wat onwennig op een kluitje bij elkaar. Meteen al was er onderscheid gemaakt in de groep, de scheidingslijn getrokken door kleur en zwart. Ik glimlachte bij die aanblik, terwijl ik met moeite voor kon stellen hoe deze uitheemse kleuren ooit volledig in de factie zouden kunnen passen. Nee, Dauntless was je geboren en getogen, ook al had je nog zoveel aanleg.
Ik wilde juist plaatsnemen op een van de plastic stoelen die in de kantine was opgesteld door deze nonchalant bij de rugleuning op te pakken en naar achteren te schuiven, tot ik een enkele blauwe individu opmerkte die zich losmaakte van de groep terwijl deze langs de tafels liep. Ik rustte mijn ogen op een meisje van Erudite met lang bruin haar. Meer van haar kon ik niet zien, maar het enige wat ik zag is dat ze verontrustend lang bij de chocoladencakejes bleef staan.
Ik liet de stoel voor wat hij was en besloot erop toe te zien dat deze situatie niet uit de hand zou lopen. In enkele passen was ik bij haar, maar tevergeefs. De verpakking van een van de cakejes belandde leeg ergens onder de tafel. Verbouwereerd keek ik toe hoe ze weg wilde lopen en het enige wat ik nu nog kon doen was mijn arm uitsteken om een dwingende hand op haar schouder te leggen. Ze keek verschrikt om en meteen herkende ik herkende ik haar als het knappe meisje wier persoonlijkheidstest ik afgenomen had. Ik kuchte en zei zacht zodat allen zij het kon horen; "Erudites worden geen Dauntless allen maar door het stelen van een simpel cakeje, het kost net even wat maar moeite dan dat"

//FLUT, sorry x)

Elizabeth reageerde erg verschrikt, iets waar ik openlijk van genoot. "Eh... Ja, dat weet ik wel maar.. eh," stamelde ze waarna ze beschaamd naar haar schoenen keek. Het zag eruit alsof ze doodsangsten uitstond dat ze iets vreselijks had gedaan. Ze wist haar hoofd naar mij op te richten en zich te verontschuldigen met de woorden; "Ik had zo veel honger! Het spijt me echt heel erg! Wil je het alsjeblieft aan niemand vertellen? Op de eerste dag mijn factie uit worden geschopt zou wel heel erg zijn!" Met enige moeite verborg ik een grijns. Ik moest dit arme meisje nodig eens van haar lijden verlossen.
Ik wierp een vluchtige blik over mijn beide schouders om ervoor te zorgen dat ze nog nerveuzer zou worden, vervolgens bracht ik mijn hoofd dichter bij haar gezicht en fluisterde; "Hoe gaat het met je stoelenfobie?" Met een grimas op mijn gezicht keek ik haar aan. "Het eten van een cakeje maakt je niet Factieloos, Elizabeth." In een snelle beweging kaapte ik een van de dichtstbijzijnde cakejes van het bord en nam een grote hap. Als je langzaam knipperde, had je het waarschijnlijk niet eens opgemerkt.