Are you proud of who I became?

van Sam za 17 mei 2014 - 14:38

Are you proud of who I became?

Sam wist dat hij niets te zoeken had in de factieloze wijken. Maar hier rond lopen voelde aan als een bevrijding. Hij voelde zich belangrijk als hij keek naar de mensen die naar hem op keken. Sommige keken hem dan wel aan met schrik. Waren bang dat er een gevecht zou komen omdat hij rond liep alsof hij elke moment klaar was om iemand aan te vallen. Maar het enige waarom Sam hier rond hing was om bevrijd te voelen. Soms hoopte hij iemand tegen te komen die hij kende van vroeger. Zodat hij kon denken dat hij nog ergens goed terecht is gekomen. Dat niet alleen zijn familie zich schaamde voor hun kind. Maar dat er meer families waren die zich schaamde. Natuurlijk wist Sam dat de meeste mensen die hier waren families hadden die het liever anders hadden gezien. Maar Sam kende die families niet dus het kon hem ook niets schelen. Maar als er nou toevallig een iemand voorbij liep waarmee hij op school had gezeten. Dan zou hij kunnen zeggen dat hij het beter had gedaan. Jammer genoeg zal zijn familie nooit zo denken.

Sam bleef stil staan voor een nauwe straat. Er kwam een hoop lawaai uit de straat alsof iemand duidelijk wilde laten weten dat die persoon daar was. Zonder enige twijfel trok hij het geweer van zijn rug en hield die voor hem uit. Het geweer was helemaal zwart en perfect uitgebalanceerd. Er zat een geluidsdemper op waardoor de schoten bijna onhoorbaar waren.
Sam nam voorzichtig stappen richting de nauwe steeg en verzonk steeds dieper in de holst van de nacht. Alles was stil op straat behalve deze persoon. Steeds dichter kwam hij bij het geluid. Hij ging achter een van de prullenbakken zitten en richtte zijn nacht vizier op de persoon. Sam was niet te horen, het masker dat de helft van zijn gezicht bedekte was bedoelt om zijn ademhaling naar nul geluid te brengen. Sam maakte geluidloos het geweer schietklaar en toen hij de been van de persoon in zijn vizier had haalde hij de trekker over.

Sam klikte het geweer weer op zijn rug en haalde een van zijn handguns tevoorschijn. Richtte die op de persoon toen hij achter de prullenbakken vandaan kwam en stapte naar voren in het licht.
'Ooit gehoord van slapen? Meeste mensen doen dat in nacht.' Zei Sam wat lichtelijk sarcastisch tegen de persoon die hij zo juist had neergeschoten.

open voor iedereen c:

van Eden zo 18 mei 2014 - 21:13

“If you want to be brave, becoming fearless isn't the point. That's impossible. It's learning how to control your fear, and how to be free from it that matters."
Eden was rusteloos, wat onder andere kwam omdat de datum steeds dichterbij kwam. Van de test, de enige test die ze goed zou moeten maken. Haar schoolresultaten boeiden haar vrij weinig, de woorden vormden zich toch enkel tot een brij als ze een vraag moest lezen. Dan kon je nog zo veel leren, maar een goed cijfer halen lukte toch niet. Zelfs met wiskunde toetsen had Eden moeite, hoewel ze een enorm goed inzicht had op cijfers en hun onderlinge verbanden. Het was ook het enige wat ze leuk vond qua lessen, op gymnastiek na natuurlijk. Bij de gymlessen rende ze de meeste jongens er simpelweg uit, versloeg de besten onder hen met een geniepig lachje. Dat zou ze leren, de nerds, de stoerdoeners. Haar onderschatten was iets waarvan je snel spijt kreeg. En wilde je haar uitlachen om haar mislukte poging om een paragraaf voor te lezen? Bereid je dan maar voor op een missende tand of een scheve neus. Eden was van alle leerlingen zo ongeveer het vaakste bij de directeur te vinden, die haar keer op keer tot rust maande. Maar buiten schoolterein zocht ze de problemen even hard weer op, daar konden ze toch niets doen om haar te stoppen.

Midden in de nacht glipte Eden door de smalle straten. Ze was de hele dag buiten geweest, had haar avondeten zelf bereidt op een kampvuurtje. Zou Laurie haar missen? Waarschijnlijk niet. Haar zus was onderhand wel gewend aan de afwezigheid van Eden. Ze was ook zo impulsief dat een korte steek van verlangen naar het bos genoeg was om haar een hele dag te laten spijbelen. Nu baande ze zich een weg terug naar huis, wetend dat ze nog best problemen kon krijgen als de wachters haar ontdekten. Misschien kon ze maar beter morgenochtend terug gaan... De tijd verdrijvend met het nadoen van vogelgeluiden struinde Eden wat rond, haar haren verbergend onder haar capuchon, zodat een slungelig silhouet overbleef.

Toen ze verderop iemand ontdekte vertraagde ze haar pas en sloeg ze af, om hem daarna vanachter de muur te bespieden. Haar hartslag versnelde toen ze een geweerschot hoorde. Zacht, maar onmiskenbaar. Een demper en nog een goede ook. Als ze verder weg had gestaan was het geluid onder het rumoer van de stad verdwenen. Maar nu kwam ze in actie, de situatie inschattend. Hij had een aantal wapens, had nog geen reden gegeven om te denken dat hij zou aarzelen om te schieten. Maar zij had een mes, wat ze tevoorschijn haalde en langs haar been in haar hand geklemd hield. En bang was ze niet, hij had pistolen, so what? Dood ga je toch wel, uiteindelijk. Wat had aarzelen dan voor een zin? Ze hoorde nog meer gerommel, aanduidend dat het slachtoffer probeerde weg te komen. Let's go!

'Ooit gehoord van slapen? Meeste mensen doen dat in nacht.' Het meisje sloop naderbij en legde vliegensvlug een hand op zijn schouder, hem lichtjes naar zich toe en naar beneden trekkend, zodat hij in haar richting draaide. Voordat hij aggresief zou kunnen reageren dook ze ietwat weg om zo een klap of stoot te ontwijken. Ze kwam weer overeind, waarbij haar capuchon afvloog en haar gevlochten haren sierlijk meedeinsden. Zachtjes floot ze door haar tanden heen. Het meisje bleef op haar hoede, klaar om hem aan te vallen of juist iets te ontwijken. Dat was aan haar lichaam wel te zien, knieën iets gebogen, ze bleef bewegelijk. Vanuit een beweging kon je namelijk veel makkelijker reageren op bedreigingen. ''En jij dan hmm?'' vroeg ze nuchter. ''Jij schiet liever op factielozen in de nacht dan dat je in je bedje ligt?'' Haar houding was neutraal, maar haar blik was keurend. Eden had genoeg ervaring met geweld om er niet van te schrikken, maar ze was geen type om voor de lol wat mensen neer te knallen. Absoluut niet, al had Hunter dat vast graag gezien. Ze bekeek hem wat beter en kwam tot de conclusie dat dit ook een Dauntless was. Natuurlijk. Anders zou hij echt niet zomaar een aantal wapens bij zich hebben. Dit beloofde hoe dan ook een spannende avond te worden.

OOC: Als je de sheet onhandig vindt qua lezen moet je het even zeggen! En ik dacht te begrijpen dat het nacht was.. anders: oops ^^''

van Sam ma 19 mei 2014 - 13:40

Are you proud of who I became?

Sam had zijn pistool gericht gehouden op de persoon die hij zojuist had neer geschoten in zijn been. Hij stapte het licht in dat van een straat lantaren af kwam. De persoon zag er redelijk onschuldig uit. Gewoon iemand die 's nacht het huis uit zou sluipen. Sam trok lichtjes zijn wenkbrauw op toen hij naar de man keek die op straat lag te spartelen. De schot die Sam gemaakt had was niet dodelijk. Niet eens schadelijk. Hij zou er een paar dagen last van hebben, maar over twee weken zou hij weer rond kunnen lopen. Hij wilde er ook niet veel aandacht aan schenken en zeker niet toen hij een hand op zijn schouder voelde. Hij draaide zich zo snel naar de persoon toe, richtte zijn pistool en loste zijn schot. Damn hij miste. Toen hij opnieuw richtte, had hij zijn pistool op een meisje met lange donkere vlechten. Ze kon nooit ouder zijn dan misschien 15 of 16. Hij liet zijn pistool zakken, er was geen enkele mogelijkheid dat hij op het meisje mocht schieten. ''En jij dan hmm? Jij schiet liever op factielozen in de nacht dan dat je in je bedje ligt?'' Sam keek het meisje wat lachend aan. Serieus? Hij wist niet of hij nu gewoon kei hard moest gaan lachen of het meisje serieus moest gaan nemen.
'Datzelfde kan ik aan jou vragen. Kijk maar uit dat je moeder er niet achter komt dat je uit huis ontsnapt 's nachts.' Sam trok aan de veiligheidspal van zijn pistool en stak die weer in holster in zijn riem. Hij zag dat het meisje een mes in haar handen had. Het werd nog hilarischer dan dat het al was. Het meisje kon Sam niets maken, zou ze op hem afspringen kon hij haar gemakkelijk afweren. Daarbij was zijn linkerarm van metaal en dat kan hij gebruiken als een schild tegen het mes. Hij ging een klein beetje opzij zodat het licht er op viel. Hij hoopte dat ze daarmee begreep dat hem aanvallen geen nut had.

'Die knul overkomt niets, over twee weken kan hij zijn been weer gebruiken alsof er nooit in geschoten was.'[b] Natuurlijk had Sam daar wel over nagedacht. Hij zou echt niet zo maar op iemand zijn been schieten als hij zeker wist dat die persoon er van kon overlijden. Hij was een prima schutter en zelfs zijn kogels waren zo geslepen dat ze geen grote wonden achter zouden laten. Dat was het mooie aan zijn wapens, alles was zo gemaakt dat Sam precies wist wat hij er mee moest doen, dat ze goed in zijn hand lagen en dat hij ze ook vliegens vlug kon hanteren.
[b]'Normaal gesproken doe ik niet aan babysitten. Maar moet jij niet naar huis ofzo?' Vroeg Sam zich af.

open voor iedereen c:

van Eden ma 26 mei 2014 - 19:36

“If you want to be brave, becoming fearless isn't the point. That's impossible. It's learning how to control your fear, and how to be free from it that matters."
Een schot. Geweldig! Meteen al kogels die haar om de oren vlogen. Nouja, als ze was blijven staan dan. Gelukkig hadden 16 lange jaren van training haar wel het een en ander geleerd over onder andere tactiek. Wat had die dude gedaan als ze daar met een kogel tussen haar ogen had gelegen? Twee mensen in één nacht beschieten? Dapper zijn was iets heel anders dan aggresief en onnadenkend mensen afmaken.
'Datzelfde kan ik aan jou vragen. Kijk maar uit dat je moeder er niet achter komt dat je uit huis ontsnapt 's nachts.' Ze grinnikte zachtjes. ''Yeah, tuurlijk. Mammie heeft zó veel over me te zeggen namelijk.'' Hij deed zijn pistool weg, waarop Eden haar mes over haar vingers liet glijden wat het licht van de straatlantarens opving en liet glinsteren. Het mes verdween in haar zak, zodat allebei de Dauntless leden nu zonder gevechtsklare wapens stonden.
'Die knul overkomt niets, over twee weken kan hij zijn been weer gebruiken alsof er nooit in geschoten was.' Yeah sure. Eden was niet onder de indruk. ''Zal hij vast blij mee zijn, twee weken rondstrompelen.'' Ze haalde haar schouders op en stapte met twee luchtige pasjes wat weg van de muur. In haar tred zat iets danserigs. Eden was totaal op haar gemak. Ze was op haar hoede geweest tot de ander zijn wapen wegstak, maar nu was ze enkel nieuwgierig naar de mysterieuze middernachtelijke schutter. Het was zo veel makkelijker om om te gaan met mensen als je niet zeker wist of je ze ooit nog zou zien. Haar klasgenoten, stelletje idioten, waren verschrikkelijk om mee om te gaan, maar in de relatieve anonimiteit van de nacht voelde ze zich een stuk zekerder.
[b]'Normaal gesproken doe ik niet aan babysitten. Maar moet jij niet naar huis ofzo?' Pssh. Naar huis? Nu? Waarom? Ze was geen doetje dat na Sesamstraat gelijk braaf in slaap doezelde. Kom nou. Haar schampere blik contrasteerde hevig met de zachtblozende wangen van het meisje. Het was een vloek, een twist van het lot. Op de meest ongelegen momenten wisten die blosjes haar te plagen, haar wangen zacht gloeiend in de kille wind. ''Nee, ik blijf liever hier. Mag jij lekker op me passen.'' Dat laatste sprak ze met een sarcastisch-plagend toontje uit, maar ze probeerde niet te vijandelijk te doen. Ze had hem al genoeg af zitten zeiken en eerlijk gezegd interesseerde hij haar best wel. Hij leek anders dan de rest en leek daar geen probleem mee te hebben.

van Gesponsorde inhoud

Are you proud of who I became?

Are you proud of who I became?

Re: Are you proud of who I became?

Re: Are you proud of who I became?

Re: Are you proud of who I became?

Re: Are you proud of who I became?