Eerlijkheid is een schone deugd ... [Valerie & Florence]

Nog voordat ik mijn volledige verhaal af heb kunnen maken, valt ze me in de reden met nog een intelligente zin. Dat is hetgeen wat me ervan weerhouden heeft Erudite te kiezen, -ook al zou ik de initiatie met gemak gehaald hebben- intelligentie is iets prachtigs, maar niemand houdt van betweters. Daarbij zijn haar woorden niet eens correct. Schokkend genoeg. Ik glimlach, en kan het niet helpen dat het enigszins spottend is. Zonder aandacht te besteden aan wat ze zojuist heeft gezegd, zet ik mijn verhaal voort. Gewoon om even te kijken hoe lang ik dit spelletje met haar kan spelen totdat ze erachter komt dat ze het hoofd van Juridische Onderneming recht voor zich heeft. "Daarbij is, zoals je ziet, de rechtszaal nog gesloten. Het spijt me, maar ik kan je niet helpen, en al helemaal niet als je me zo weinig informatie verschaft." Het meisje glimlacht, tot mijn irritatie. Er zou nu toch echt niets meer te glimlachen moeten vallen. Wat ik hieruit kan opmaken is dat het geen hoofdzaak lijkt de rechtszaal binnen te komen. Of natuurlijk dat ze zo'n goede leugenaar is dat ze het geoefende oog van een Candor kan ontsnappen. Mijn voorkeur gaat natuurlijk uit naar het eerste, anders zou ik deze positie niet waardig zijn. "Oh, ik begrijp ten zeerste dat u meer informatie nodig heeft," zegt ze, nog altijd glimlachend. Het lijkt alsof er iets van herkenning haar gezicht over glijdt, maar met zekerheid kan ik het niet zeggen. Dan steekt ze van wal. "Mijn naam is Florence Elles May en naar het schijnt ben ik aangeklaagd wegens onmenselijke behandeling van mijn mede factielid. Ik had immers de toestemming van de leiding, maar aangezien de leiding van onze factie die per definitie niet kan geven, heeft iemand mij en onze leiding hier aangeklaagd. Ik wilde daarom even met haar spreken. Ik hoop dat u daarmee genoeg weet?" Ik knipper met mijn ogen in een poging deze informatie te verwerken. Ik kijk haar aan en vernauw mijn oogleden. Plotseling schiet me iets te binnen. Het is een klein stukje informatie, maar het is belangrijk. Ik zie mezelf weer in de rechtszaal, twee jaar geleden, pas begonnen. Mijn vingers bladeren door een dossier, naam voor naam. Ik herinner hoe ik de handeling stop bij een bepaalde bladzijde -Florence Elles May. Gezien het zo lang geleden was, verwachtte ik niet dat ik er ooit nog eens iets van zou horen, maar besloot ik het in de gaten te houden om situaties zoals deze -Een aanklacht. Ik zucht en buig me dan wat verder naar haar toe. "In dat geval... Komt u vooral mee, juffrouw May." Zonder te kijken of ze me volgt, draai ik me om om de ruimte te doorkruisen en de deur van de rechtszaal te openen.

[Dankudanku (: Dit kan nog wel eens interessant worden, haha]

Florence is me gevolgd naar de rechtszaal -gelukkig is ze haar factie toch nog iets waard. Niemand in zwart-wit gekleed kijkt zelfs maar op of om over het feit dat de gigantische deuren geopend worden, ongeveer een uur te vroeg. Uit macht der gewoonte wil ik naar de grote stoel toe lopen om er plaats te nemen, maar het lijkt ironisch. Er is geen noodzaak autoritair te zijn met maar een persoon in je bijzijn. Ik kuch zachtjes om me te herstellen en loop naar de rolrechter. Voor vandaag staan er drie zaken op het schema, dat betekent dat ik een rustige dag heb. Ik slaak een zucht bij het zien van de maagdelijke rechter kolom -die de conclusies draagt- en strijk er met mijn vingertoppen overheen. Er zijn vandaag nog geen straffen uitgedeeld. Soms hoop ik dat dat elke dag zo zou kunnen zijn. Dat is het dubbele aan deze factie. We leggen genoeg vertrouwen in de mensheid om alles onbewaakt achter te laten, maar zijn wel de eersten die onrechtvaardigheden bestraffen. Mijn blik glijdt van de witte rol papier naar het blonde meisje dat wat verder achtergebleven is om de ruimte in zich op te nemen. Ze is hier schijnbaar nog nooit geweest. Terwijl ze afgeleid is, loop ik naar de kast waarvan ik weet dat de M er ergens moet zijn. Er zit geen logica in, maar deze kasten hebben wel sloten. Oke, er zit wel logica in, het is omdat we andere facties niet vertrouwen, maar dat zou precies hetzelfde moeten zijn als het openlaten van je slaapkamerdeur. In een snelle beweging draaide ik de sleutel om. Het voelde natuurlijk, maar ook vreemd. Al snel had ik het gevonden; MAY. Ik sloot de kast weer en legde het geelgekleurde mapje op het statige bureau. Mijn oog viel direct op een aantal nare beschuldigingen. Verbranding, was er een van. Ik legde mijn handpalmen op het gelakte blad en spreidde mijn vingers. "Zo, mevrouw May. Ik zie dat uw beschuldigingen geen koek en ei zijn." Mijn stem weerkaatste een aantal keren tegen alle tegels in de ruimte. Ik wilde zojuist de stift op schrijven om haar naam op de rolrechter te schrijven en haar mee te delen dat haar een zaak te wachten stond, vandaag nog, toen iets in me me aan het twijfelen bracht. Ik staakte mijn beweging en legde de pen langzaam neer. "Ik heb een voorstel voor u," sprak ik langzaam en duidelijk. "Als u me nu, in details vertelt waarom u schuldig bent aan..." -hiervoor moest ik even een blik op het dossier werpen-  "marteling, mishandeling, verbranding en onmenselijke behandeling, kan ik er zelf goed genoeg over oordelen en ben ik niet genoodzaakt hier een zaak van te maken. Als u dit echter niet kunt, geloof ik dat we toch echt meer details zullen moeten achterhalen, vanmiddag om vier uur." Ik keek haar vanonder mijn gebogen, tegen de tafel geleunde houding aan, misschien iets te voldaan met mezelf. Mijn omgekeerde psychologie, het werkte. In de meeste gevallen.

Derp]

Ook deze keer, in een onofficiële rechtszaak, werkt mijn tactiek. Florence schraapt haar keel en gaat op de trappen van de tribune tegenover me zitten. "Ik verwacht niet dat ik er veel meer mee bereik nog acht uur te wachten, aangezien ik sowieso gedwongen wordt te zeggen waarom ik alles gedaan heb gedaan, dus goed. Maar wees maar klaar voor een heel verhaal." Ik glimlach en rol enigszins onopvallend met mijn ogen. Onze Erudiet heeft het door, hoor. Er valt een stilte, die langer aanhoudt dat haar stem de tijd heeft om weg te galmen. Een denkrimpel verschijnt op mijn voorhoofd; is de waarheid zo moeilijk te vertellen of zoekt ze de juiste woorden voor een leugen? Ik stap achter het bureau vandaan en ga op de verhoging zitten, mijn benen nog net de grond rakend, zodat ik eventuele leugens beter zou kunnen detecteren. Dan begint ze eindelijk te praten, in een eindeloos lange stroom van woorden, zoals ze me beloofd heeft. "Het begon twee jaar terug. Ik had een relatie met Abel, iemand die ook in mijn inwijdingsjaar zat. Echter, Abel zat aan de alcohol, hij kon niet helder meer denken. Meermaals probeerde hij me te vermoorden of bewusteloos te slaan: Dat eerste is hem ook enkele keren gelukt. Goed, ik was het dus beu en ging ermee naar de leiding van Eruditie. Zij wilden hem opsluiten in Eruditie – zonder toestemming van Oprechtheid, maar ik vond dat niet genoeg. Uiteindelijk gaven ze me de toestemming hem te vermoorden. Ik wilde het zo pijnlijk mogelijk maken, dus deed ik het … deed ik het met gif. Ik dwong hem gif op te drinken en …" Ik heb het dossier en de pen nog in mijn hand, en voel me gedwongen daarmee te noteren 'vergiftiging', in haar lijst beschuldigingen. Het is vreemd; Eruditie stond op het punt hem op te sluiten zonder onze toestemming? Ik weet niet of het iets is om te noteren, maar zeker om straks in de vergadering te delen. Voordat ik haar weer aankijk sluit ik mijn ogen enkele seconden om het diep in mijn geheugen te prenten. Ze gaan pas weer open wanneer ze haar woorden voortzet. "En sloot hem op in een eiken kast, die ik in brand stak. U heeft zo wel een donkerbruin vermoeden wat er met hem gebeurd is, veronderstel ik. Dat is het zo ongeveer." Ja, ik heb inderdaad een vermoeden wat er met hem gebeurd is; vlammen zijn niet te overleven. Een huivering rolt over mijn ruggengraat naar beneden, maar ik moet me weer herpakken en scherp blijven. Scherp blijven. Ik kijk haar aan en overdenk haar woorden. Enkele alarmbellen rinkelen in mijn hoofd wanneer Florence op haar lip bijt en een lange stilte laat vallen. Ik sta net op het punt haar te vragen of dat echt alles is, maar besef dan dat ik haar misschien wat meer tijd moet geven. Het is niet eerlijk om meteen over haar te oordelen als een leugenaar. "Dat is het niet, niet helemaal." Dat dacht ik al. Ik zie hoe ze slikt en vervolgens zucht; een teken van toegeven met tegenzin, een handeling die ik veracht. Ik sluit het mapje en klik de dop weer op de pen om beide objecten naast me neer te leggen en een aandachtige luisterhouding aan te nemen. Het zou haar een comfortabeler gevoel kunnen bezorgen, waardoor ze me geen enkel detail zou onthouden, en daarbij ben ik natuurlijk ook werkelijk geïnteresseerd in haar verhaal. Nadat er veel tijd, gezucht en vele woorden over wraak, voor mij herkenbare namen van misdadigers en heftige gebeurtenissen valt er een oorverdovende stilte waarin ik even tijd nodig heb al die informatie te verwerken. Dan kijk ik op, van de vloer naar mijn veroordeelde, en zeg haar; "Ik apprecieer je eerlijkheid, Florence. Niet omdat dat nu eenmaal hoort bij wie ik ben, of hoort bij het doel van mijn factie, maar omdat ik het waardeer dat je je verzet tegen je instincten het voor je te houden. Je hebt geen idee hoe knap dat is." Ik hoop haar hiermee beloond te hebben, en misschien een lesje oprecht zijn mee te geven. Maar het meest van alles wil ik haar oprecht bedanken voor het feit dat ze hier geen publiek schandaal van probeert te maken, zoals de meesten, ondoordachten zouden doen. Ze heeft een duidelijk beeld van welke weg het makkelijkste is, en dat is duidelijk deze. Ik bekijk haar even, langzaam, nadenkend. Het probleem is dat er toch echt wat kieren in haar verhaal zitten. Erudite heeft toestemming gegeven? Erudite heeft ons niet ingelicht? De klacht is nooit behandeld? De broer en zus van Abel heb ik zeker voor mijn kiezen gehad, dat kan ik me nog goed herinneren. Ik denk dat het zo'n jaar geleden is dat ik Kyra haar straf heb uitgedeeld. Ik veracht zulke rechtszaken. Ik kan het maar niet bevatten dat iemand zoiets afschuwelijks zou doen als het inbreken in een factie. Of daarin meedoen, blijkt nu. Maar al die rechtszaken... leugens? Ik zucht. "Je begrijpt dat het niet terecht is deze onschuldigen hun straf uit te laten zitten? Laten we Kyra's straf reduceren, en de moeder van Abel, evenals zijn broer, een kleine schadevergoeding uitkeren." Dan is dat vast afgehandeld. Ik order altijd alles wat ik mee te delen heb in een rechtszaak van klein naar groot. Ik weet ook niet waarom. Waarschijnlijk zodat ik minder tijd met wanhopige personen door hoef te brengen. Ik kan het het arme meisje niet aandoen, ik ga nu niet ook nog het gewicht van wat Erudite ons verzwegen heeft op haar schouders leggen, maar daar moet wel degelijk iets mee gebeuren. Er valt weer eens een stilte. Er is zoveel informatie, ik wil niets over het hoofd zien. Ik sluit mijn ogen voor nog een moment en open ze met de woorden; "U moet begrijpen dat u juist heeft gehandeld door uzelf aan te geven. U moet ook begrijpen dat een misdaad een misdaad is..." Natuurlijk is het gedeeltelijk niet haar schuld. De omstandigheden vroegen ernaar; iemand die vermoord moest worden, een factie die daar geheim toestemming voor geeft. Ik weet niet wat we kunnen doen. Erudite informeren, dat staat vast. Maar wat moet er in de tussentijd met haar gebeuren? Ik kijk naar haar fragiele gezicht en hak dan een mentale knoop door. "We zullen contact moeten opnemen met uw factie. Tot die tijd kunt u hier verblijven."

Afgezien van het feit dat ik me behoorlijk irriteer aan haar sarcastische toon, wacht ik netjes en maar enigszins ongeduldig met mijn voet tikken bij de grote, massief eikenhouten deuren van de rechtszaal tot ik beweging in haar lichaam hoor komen. Ik kan niet anders dan me omdraaien. Ergens zal ik me toch wel verantwoordelijk voelen voor Florence. Geërgerd til ik mijn tenen op en laat mezelf twee kwartslagen op mijn hakken omdraaien, terwijl ik mijn blik op de hare richt. Hoewel de afstand tussen ons redelijk wat bedraagt, kan ik zien hoe er pure verbijstering van haar gezichtsuitdrukking druipt. Ze staat, met stomheid geslagen, als aan de grond genageld en heeft zich nog geen centimeter verplaats sinds ik me van haar weg heb gedraaid en de hele afstand naar de deuren al heb afgelegd. Ik slaak een lichte zucht, klem mijn tong tussen mijn tanden en sla wat ongeduldig mijn armen over elkaar. Het enige wat in me opkomt om te zeggen, is de waarheid, voor de verandering. "Florence, vind je het niet een heel klein beetje respectloos dat je het zo erg moet vinden in mijn kamer te verblíjven, nadat ik je heb opgevangen, mijn tijd in je heb gestopt en je zo ontzettend mild behandeld heb?" Ik kijk haar doordringend aan. "Het is niet alsof je met me onder de lakens moet duiken, dus wil je er alsjebliéft toe zetten eventjes een paar stapjes te zetten? Gaat dat lukken, Florence?" Het sarcasme droop van mijn woorden af, maar toch was het in de hele zaal te voelen dat het menens was toen ze erdoorheen galmde.