Smiling hurts my face [o p e n]

Overal in het hoofdkwartier waren rood en geel geklede mensen bezig om het er zo feestelijk en vrolijk mogelijk uit te laten zien. Evangeline kon een glimlach niet verhelpen. Hoewel het vreselijk verstikkend zou worden met alle Amity's in één ruimte, waren verjaardagen van hogere rangen altijd leuk om mee te maken; zeker als het om de leider ging, wat nu het geval was. Vanavond waren er verschillende feesten georganiseerd en alle leerlingen waren wat eerder van school vrij dan normaal. Opgelucht slaakte ze een zicht toen ze zich door de hoofdgang had weten te worstelen -al die mensen namen haar nu al haar zuurstof weg.

Lichtelijk buiten adem snoof ze enkele minuten later de frisse buitenlucht van Amity op. Haar hoofd draaide zich uit macht der gewoonte naar rechts, waar de vlinderstruiken stonden, zoals ze die van kinds af aan gedoopt had. Het was een plek waardoor ze in staat was de meest moeilijke beslissingen te nemen, een plek waar ze goed na zou kunnen denken. Op een moment als dit kwam dat erg goed van pas, met de naderende Kiesceremonie. Ze beet op haar lip en klapte het klokje dat om haar nek hing open. Het vertelde haar dat ze nog een half uur had totdat iedereen naar binnen moest en het grote feest los zou barsten. Dat moest genoeg zijn.
Met haastige passen die haar niet zouden uitputten bewoog ze zich voort naar de bloementuin. Plotseling verscheen er een vreemde verandering in haar blikveld, waardoor ze acuut stopte. Op het nippertje, want ze was bijna tegen iemand aangebotst. Het meisje deed een stap achteruit, en Evangeline's blik dwaalde direct naar beneden om haar in zich op te nemen. Ze kwam haar bekend voor, dat wel, maar haar naam zo ze zich niet meer voor de geest kunnen halen. Waarschijnlijk omdat de Dauntless uit haar schooljaar wel de laatste personen waren waar het vriendelijk tegen doen gemakkelijk ging. "S-sorry, ik..." het kwam niet dicht in de buurt van een verontschuldiging, zelfs voor Dauntless niet. Die woorden slikte ze in, en ze deed wat haar factie van haar zou verwachten. "Het geeft niet," onderbrak ze haar. "Het spijt me, ik keek niet uit waar ik heenging." Hoewel haar gedachten alweer afdwaalde in het voortzetten van haar weg om de prachtige vlinders rond te zien fladderen, richtte ze met moeite haar blik op het meisje en zei glimlachend; "Fijne Leider Dag, trouwens." Ze realiseerde zich niet eens hoe stom dat was om te zeggen tegen iemand die niet eens geïnteresseerd was in haar factie.

[Haha, flut. Ik ga een poging doen haar dronken te voeren :3]

Het meisje mompelde ook een verontschuldiging, maar erg overtuigend klonk het niet. Evangeline slikte haar vooroordelen over het feit dat ze Dauntless was in, en schoof de schuld op zichzelf af. Ze wilde alweer weglopen, totdat ze zich realiseerde dat ze het arme meisje nog geen fijne Leiderdag gewenst had. Blijkbaar was dat niet de juiste keuze. ,,Leiderdag? Léiderdag? Wat vieren we? Zijn verjaardag?'' Weifelend bekeek ze het tierende meisje en wachtte tot ze klaar was. Vervolgens verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze hield haar hoofd schuin en zei; ,,Dat is precies wat we vieren, ja.'' Hoewel het haar moeite kostte, was ze redelijk tevreden over haar vriendelijke toon. De zwartgeklede indringster moest even over haar woorden nadenken voordat ze zei: ,,Nee, joh, gezellig. Gefeliciteerd ermee, meid. Waar is de cake?'' en voegde er de meest onoprechte glimlach aan toe die Evangeline ooit gezien had.  Natuurlijk wist ze dat het sarcastisch was, maar het was een bleef een vraag en het was niet meer dan beleefd en bovenal aardig om die te beantwoorden gezien ze het antwoord wist. ,,In het hoofdgebouw,'' wees ze naar achteren. ,,Heb je geen zin om mee te gaan?'' Het was niets meer dan een beleef aanbod, waarvan ze vurig hoopte dat ze het niet waar hoefde te maken. Daarbij zou het nogal ongemakkelijke situaties kunnen opleveren, dat zwart tussen al die kleur. Maar goed, wie weet kon ze het meisje op andere gedachten brengen wat betrof dat de taart die er in Dauntless geserveerd werd beter zou zijn dan die in Amity.

Hoewel het meisje steeds een schamper lachje had gedragen, verscheen er een grote grijns toen Evangeline haar had uitgenodigd om mee te gaan naar het hoofdgebouw om taart te eten. ,,Haha, graag ja,'' lachte ze. Het was erg vreemd, om een Dauntless die woorden uit te horen spreken, gevolgd door een oprechte lach. Ze fronste even, maar dat spoelde de glimlach nog altijd niet van haar gezicht. ,,Ik ben Eden, trouwens,'' stelde het meisje zich voor. Zo gemakkelijk als in een reflex stelde ook zij zich voor. ,,Prettig je te ontmoeten, Eden. Mijn naam is Evangeline.'' Haar glimlach werd breder en ze zakte lichtjes en elegant door haar knieën, omdat ze wist dat ze te maken had met iemand die haar vierkant uit zou lachen als ze haar hand naar haar uit zou steken. Achter haar glimlach was ze heus niet dom. Ze wist heel goed dat Eden, als Dauntless in hart en nieren, nooit voor haar lol taart mee zou gaan eten met een Amity. Ze was echt niet te naïef om dat in te zien. Toch wist ze niet zeker hoelang ze nog in deze factie rond zou lopen, en leek het haar eerlijk zo lang aan Amity getrouw te blijven. Dat voelde rechtvaardig en juist. Zelfs als ze daardoor niet naar de vlinderstruiken zou kunnen gaan om na te denken over de naderende Kiesceremonie. Dat was de reden dat ze niet afweek van haar glimlach, en beleefd haar eigen gemaakte voorstel aanging. ,,Het Hoofdgebouw is die kant op,'' wees ze over haar rechterschouder. ,,Kom je mee?'' Voordat Eden haar vraag had kunnen beantwoorden, draaide ze zich om, om het veld waar een aantal koeien en kalfjes stond te grazen links te laten liggen en naar het Hoofdgebouw te lopen. Ze deed haar best dit met redelijke pas te doen, maar kreeg het al benauwd als ze dacht aan de goede conditie die Eden zou hebben opgebouwd in Dauntless.