The best thing about memories, is making them ||Nikita

Binnenkort vond de kiesceremonie plaats en, pietje precies dat ze was, wilde ze alles tip top in orde hebben. En veilig - wat naar de Dauntless normen betekende dat niemand de eerste dag dood zou gaan, maar dat al de rest toegelaten was.
Ze had Esther - waar ze tot kort mee samengewerkt had, voordat de voormalige leider van Dauntless per ongeluk in zijn been geschoten werd bij een oefening, waardoor ze hem - mede door zijn al oudere leeftijd, verzocht hadden de factie te verlaten. Tot iedereens ongenoegen had hij ervoor gekozen factieloos te worden in plaats van eerzaam te sterven.
Ergens kon Jay er wel inkomen, maar ze zou zoiets zelf nooit durven. Of neen, durven was niet het juiste woord, natuurlijk durfde ze het, ze wilde het niet. Ze had Esther dus gevraagd het net te controleren op stevigheid en om alles uitgangen te voorzien van bewaking. Iedereen die vanaf morgen niet door van daken te springen naar binnen zou gaan, zou langs de bewaking moeten - de goedgetrainde bewaking.
Ze had het liefst gehad dat het zo al de hele tijd was, maar de vorige leider had het nut niet ingezien om bewaking te zetten, onder het simpele argument dat als mensen gevaarlijk waren, hij er wel persoonlijk mee ging afhandelen.
Jay had daar duidelijk een andere mening over en, zo dacht ze, was er ook onmiddellijk meer werkgelegenheid binnen haar factie.
Zoals eerder gezegd was de bewaking nog niet overal geïnstalleerd - bijvoorbeeld aan de hoofdingang, maar ze hoopte dat dat vanaf morgen helemaal in orde zou zijn.
Ze was de gewoonte om beveiliging te plaatsen - of dat er geplaatst werd, nog steeds niet afgeleerd. Het liefst zou ze zelfs hebben dat er rondom alle smalle paadjes hekkens stonden, maar dat kon ze niet maken, uiteraard.

Jay knipperde lichtjes met haar ogen. Een wit figuur. Fijn, dat was dus de reden waarom ze bewaking wilde aan de hoofdingang, om zo'n mensen hier buiten te houden - of om de reden dat ze hier waren onmiddellijk te kennen, al waren dat weer typische Erudiete trekjes die ze nooit zou afleren.
Aangezien ze toch wilde weten wat mevrouw Oprechtheid hier kwam doen, besloot ze maar naar haar toe te gaan. Ze hield van de Kolk en het water dat erdoor stroomde: Het geluid en de geur verfristen de gedachtegang.
Dat was iets wat mevrouw Oprechtheid - wegens het gebrek aan kennis van haar naam noemde Nikita haar maar zo, zo te zien ook opviel, want ze bleef er maar staan en achteruit lopen. Dat laatste had Nikki niet zien aankomen, waardoor ze zo goed als tegen elkaar opbotsten.
Met een snelle verontschuldiging draaide ze zich om.
'Zoekt u iemand, mevrouw?' vroeg Nikki, wachtend op een antwoord.

[I've never seen such a lame post as this one. :'D]

Jay rolde met haar ogen als toen ze zag dat de vrouw haar kin ietwat opstak. Net alsof lengte er iets toe deed, en als het er volgens haar iets toe deed, verbaasde het Jay dat ze er geen opmerking over maakte, zoals de Candor heel goed konden. Dan leek de persoon die recht voor haar stond zich te herinneren dat ze nog niet geantwoord had op de vraag. Dat was niets nieuws voor Nikita: Ze had in haar leven al zoveel mensen tegengekomen die vergaten dat ze een vraag had gesteld, maar toch voelde het vreemd aan. In Eruditie, haar factie van herkomst, antwoordde iedereen altijd direct op vragen, om hun intelligentie nog maar eens te bewijzen en als ze het niet wisten, zochten ze het op, om hun leergierigheid te bewijzen.
"Het spijt me," zei de vrouw op verontschuldigende toon. "Nee. Nee, ik zoek niemand. Ik ben alleen op zoek naar... wat nostalgie." Jay trok haar wenkbrauwen op. Wat nostalgie? Dat betekende dat ze hiervandaan kwam, dat ze vroeger tot Dauntless behoorde, voordat ze naar Candor overstapte.
Dan schoot haar te binnen wie voor haar stond. Valerie French, nieuwe leidster van Candor, net zoals ik de nieuwe leidster ben van Dauntless. Ze schraapte haar keel.
"Nou, mij maakt het zoveel niet uit dat je naar nostalgie komt zoeken, maar ik geloof dat de rest van de stad nogal voor "Faction Before Blood" is. Mij niet gelaten dat je hier rondloopt, maar doe het wat voorzichtig, alsjeblieft. Ik heb geen zin om in de problemen te komen omdàt je hier rondloopt."

[Sorry voor het lange wachten! Sorry, sorry en nog duizendmaal sorry! Ik heb het reusachtig druk gehad. Sorry!]

Valerie French glimlachte. Die glimlach stond Jay niet aan. Het was een typische Candor-glimlach die je deed denken dat je dom was en dat beviel Jay helemaal niet. Het is geen zonde om je voormalige factie te bezoeken, mevrouw Hawks," begon de vrouw. Jay deed net haar mond open om daar iets op te zeggen, toen ze verder ging, zeker niet als je hier eerlijk over bent. Daarbij snap ik niet goed wat u in de problemen kan brengen, als hoofd van deze factie?" Jay nam diep adem. De reden waarom ze niet voor Candor gekozen had, was dit dus. Ze had het nooit op betweters gehad die de hele tijd praten gewoon om te praten. Dat was ook de reden waarom ze Eruditie verlaten had en de toon waarop de vrouw voor haar sprak, beviel haar helemaal niet. Het was alsof ze jaloers was. Jay schraapte haar keel.
"Ik heb geen verstand van uw factie, mevrouw French," begon ze, en ze probeerde haar ergernis te verbergen, "maar hier is men van mening dat je oude factie bezoeken factieverraad is. Je verkiest je familie en oude vrienden boven de factie waar je loyaliteit aan gezworen hebt op je zestiende," terwijl ze dat zij, voelde Jay de Erudiet weer in haar opkomen. Het was een gelukzalig gevoel, "en dat valt niet in goede aard bij de factieleden, die denken dat u u goed thuis voelt in uw factie, wat erop moet wijzen dat je niet hunkert naar vroeger. Maar zoals ik al zei, ik voel helemaal niets voor die hele verklaring en ik ben het er ook niet geheel mee eens, maar als factieleider moet ik Factie Boven Bloed trachten te respecteren en men heeft me laten weten dat ik ervoor moest zorgen dat iedereen dat opvolgde. Onder iedereen versta ik ook iedereen. Dus u mag hier van mijn part rondlopen, maar als één van mijn mede-leiders u ziet, denk ik niet dat hij of zij enige waarde aan eerlijkheid zal hechten, want dat zijn de gebruiken hier niet. Het is niet dat u er veel problemen door gaat krijgen vanwege uw functie, wellicht, maar ik waarschuw u alleen maar subtiel te zijn zodat mijn collega's u niet hoeven op te merken."