Runaway

Waarom wist ik niet, maar iedere keer als ik een belangrijke knoop door moest hakken of als me een invloedrijke handeling te wachten stond, weigerde mijn lichaam zich over te geven aan de slaap. Nu was zo'n moment, en er was me opgedragen een bezoek aan Erudite te brengen voor een rechtszaak enkele weken geleden met Florence, toen ik me alleen nog maar in juridische functie bevond. Het zou vroeg moeten gebeuren, rond een uur of vijf, zodat ik me de rest van de dag, na half negen, bezig kon houden met het afnemen van persoonlijkheidstesten. Natuurlijk, alsof ik het niet al druk genoeg had. Zuchtend draaide ik me om, maar natuurlijk had het geen effect. Me omdraaien was mijn favoriete en enige bezigheid als ik leed onder dit soort insomnie.
Uren later zat ik aangekleed, opgedoft en wel, maar met nog altijd geen oog dichtgedaan te hebben, op mijn vensterbank en wierp een blik over mijn schouder naar beneden. Mijn kamer was erg hooggelegen in het gebouw, iets waar ik als voormalig Dauntless geen problemen mee had. Ik dacht na over hoe ik dit Erudite moest brengen, maar in staat om de soep van losse gedachten aan elkaar te knopen tot een concreet plan was ik niet. Het was iets beslist onacceptabels om het arme meisje zomaar toestemming te geven voor wraak, -voor moord- zonder daar eerst mijn factie voor te raadplegen. Gapend goot ik nog wat van mij kokend hete koffie naar binnen, en zette het naast mijn andere, zojuist leeggedronken beker. Dat zou genoeg moeten zijn om de dag door te komen.
Erudite was strak. Het ging verder, veel verder zelfs, dan het geordende van Candor, waarin alles overzichtelijk en rechtvaardig ingericht was. Erudite leek meer op een typisch ziekenhuis uit een horrorfilm. Het gevoel dat me bekroop, beviel me helemaal niet. De ontvangsthal was het kloppend hart van de factie, -hoewel het zich nu redelijk ademloos en slapend hield- dat uitkwam op tientallen gangen. Ik huiverde bij de gedachten dat ik mijn leven in zo'n steriel en onoverzichtelijk gebouw door zou moeten brengen, waarin ik absoluut zou verdwalen. In deze enorme zaal was een persoon te bekennen, een secretaresse, die er te wakker uitzag voor dit uur van de dag. De bril die ze droeg had geen tot weinig sterkte, te zien aan hoe het haar ogen door het glas schemerde toen ze me scherp aankeek. Ik vond het een vreemde gewoonte van Erudite om een bril te dragen wanneer je die niet nodig had om slimmer te lijken. Ten eerste was het niet tactisch -iedereen droeg er immers een, wat het overbodig maakte- en ten tweede deden zij zich anders voor de ze in feite waren; een leugen, in mijn ogen. Dit was dan ook de reden dat ik, nadat ze me had verrijkt met de informatie dat het nog minstens een half uur zou duren voordat ik iemand te spreken kon krijgen, onmiddellijk op een stoel plaatsnam in plaats van nog even te blijven staan om een praatje met haar te maken. Ik vouwde mijn vingers in elkaar en sloot nadenkend mijn ogen.
Slechts enkele minuten later werd mijn rust echter verstoord door snelle voetstappen, die door de hal heen galmde. Een meisje met lang, bruin haar in een paardenstaart gebonden, en uiteraard in het blauw gekleed, rende richting de uitgang met een snelheid waarover ik me verbaasde, voor een Erudite. Ze leek van slag. Het schoot me meteen te binnen dat dat natuurlijk kwam door de persoonlijkheidstest die vandaag plaats zou vinden. Om de een of andere reden, overspoelde me een gevoel dat me verplicht liet voelen haar gerust te stellen. Het was sterker dan ik, ik moest gewoon wel uit mijn stoel opstaan. Man, ik was te lang niet omringd geweest door Dauntless.
Hoewel mijn voeten, in zwarte naaldhakken geperst, behoorlijk veel pijn begonnen te doen, had mijn conditie verbazend genoeg geen probleem om haar tempo bij te houden. Toch hield ik een paar meter afstand totdat ik het juiste moment zou vinden haar te benaderen. Ik wilde niet dat ze nog meer overstuur zou raken. Eindelijk, na een paar straten, kwam ze met een schok tot stilstand en begon daarna te lopen. Ofwel ze had zich iets belangrijks gerealiseerd, ofwel haar vermogen om te rennen had het plotseling begeven. In allebei die gevallen was ik stiekem blij dat ze vaart had geminderd. Na nog een straat te zijn uitgelopen, streek ze neer op een bankje, maar haar houding bleef gespannen. Even bleef ik nog staan om haar en mij op adem te laten komen, daarna liep ik nonchalant op haar af. Een idee hoe ik dit zou moeten aanpakken had ik niet, maar toch nam ik naast haar op het bankje plaats en keek haar aan om meteen ter zake te komen. "Het valt niet mee hé, zo'n persoonlijkheidstest," brak ik het ijs. Meteen realiseerde ik me hoe vreemd het wel niet moest klinken, als openingszin, dus voegde er snel aan toe; "Het spijt me. Ik zag dat je nogal overstuur leek te zijn, en ik dacht... Misschien heb je iemand nodig die je vertelt dat er geen reden is tot paniek..." Mijn stem stierf weg, maar ik glimlachte oprecht naar haar. Ik verborg mijn impuls om alles eruit te gooien en vertelde haar niet dat ik echt niet goed was in kalmeren, of in... kinderen in het algemeen. Het enige wat ik deed was in stilte vloeken voor het feit dat ik haar zo impulsief gevolgd was.

||OOC: Ik voel me echt een stalker xD||Words: 949||Tags: Elizabeth