At the end of the day... //Persoonlijkheidstest Elizabeth

De ene na de andere kop koffie had ik vandaag naar binnen gewerkt, en nu merkte ik weer dat de cafeïne op mijn lichaam uit begon te werken. Ik had vreselijk veel testen afgenomen, en het was niet alsof het erg verfrissend was om te doen. De nacht hiervoor had ik amper geslapen door de beklemmende hitte die zich in mijn kamer had gevestigd. Afgezien van de verassing van de eerste test -een meisje van Amity dat eruit zag alsof ze niet wist wat een aardappel was, dat zich met slimme oplossingen door de test wist te slaan en Erudite te scoren- had ik de hele dag door dezelfde situaties zien passeren en Aspiranten met een vreselijk neppe glimlach moeten feliciteren met hun Amity of Abnegation score. Je kunt je dan misschien ook voorstellen dat het me alles behalve amuseerde toen ik zag dat het blaadje met namen nog een achterkant had ook. Mijn gezicht op onweer, sloeg ik het langzaam om. Hoewel ik me opgelucht voelde over het feit dat het slechts een naam was, vervloekte ik zachtjes de naam Elizabeth Bree Ryder. Ik had al thuis kunnen zijn, geweldig.
Het enige wat ik kon doen, was erop toezien hoe de thermoskan met toch al zo smerige koffie leeg was om vervolgens de deur te openen en de naam van het meisje door de hal te roepen. Ik had niet eens de moeite genomen om te kijken naar tot welke factie het meisje momenteel behoorde, maar zag al snel genoeg een meisje met lang, bruin en stijl haar in het blauw gekleed. Ik slaakte een zucht van verlichting, want ik dacht niet dat ik het aankon nog een Amity te zien vandaag. Hoewel ik het moest ontkennen, vond ik Erudite natuurlijk een geweldige factie. Ik wachtte ongeduldig in de deuropening tot het meisje naarbinnen stapte en zei haar; "Hallo, mijn naam is Finn, Apsirantentrainer Dauntless, en ik zal vandaag je Persoonlijkheidstest afnemen." Gelukkig hoefde ik dit keer geen overdreven glimlach op te zetten om er als een idioot uit te zien. Mijn glimlach kwam vanzelf wel toen ik haar mooie gezicht bekeek.

Ik werd door Elizabeth begroet met een glimlach. "Ik ben Elizabeth Bree Ryder, maar dat wist je al," zei ze, spontaan alsof het haar helemaal niet in de weg zat dat vandaag haar toekomst grotendeels bepaald was. Het maakte dat mijn lippen zich ook in een glimlach vormde. Toen haar blik echter op de stoel viel, zag ik haar gezicht betrekken. Abrupt bleef ze staan en staarde ernaar. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik haar aan, en ik wilde haar zojuist aanmoedigen om verder te lopen, gezien mijn irritatie weer wat gezakt was, toen ze plotseling de tafelrand beetgreep om steun te zoeken. De enige keerzijde van dat plan, was dat de tafel wieltjes bevatte en het onder haar wegschoof. In enkele seconden stond ik in dilemma. Het serum of het meisje? In een reflex zette ik enkele vliegensvlug passen naar voren en stak mijn armen uit om haar op te vangen voordat haar hoofd de harde vloer kon raken. Mijn hart sloeg een slag over, en daarna hijgde ik van opluchting. Totdat ik tot de realisatie kwam hoe ongemakkelijk het was haar in mijn armen te hebben. Mijn hand greep de tot nu toe onaangeroerde kan water en het eerste wat ik kon bedenken was het in haar gezicht te gooien. Proestend en hijgend schoot ze overeind. Opgelucht keek ik toe en rolde bijna onzichtbaar met mijn ogen. We wisten zo te zien wie er níet Dauntless was. "Angst voor stoelen, huh?" grijnsde ik naar haar.

OOC:
Laatheid!